พุธที่ 30 กันยายน 2558 น้องที่ทำงานชั่วคราว ทำงานเป็นวันสุดท้าย ซึ่งเป็นน้องที่จบจากมหาวิทยาลัยแห่งป่าเขา ลำเนาไพล ร่วมกัน เป็นรุ่นน้องนักปกครองแห่งมหาวิทยาลัยในตำนาน มาทำงานร่วมกันภายใต้บริษัทใหญ่โตแห่งเมืองหลวงเป็นเวลากว่า 2 เดือน
"เฮ้ย ไอ้วุด" แต้มเรียกน้องชาย จากสาขาวิชาเดียวกัน "วันนี้พี่ขอเลี้ยงส่งนะ"
"ได้ครับพี่" ไอ้วุดตอบตามสไตร์ รุ่นน้องที่มีความเคารพในรุ่นพี่ มหาวิทยาลัยแห่งขุนเขาและป่าไพล อบรมบ่มเพาะ ความเป็นสุภาพบุรุษแห่งดินแดนเกษตร เต็มที่ "18.30 เจอกันลานจอดรถมอเตอร์ไซนะ พี่นัดบังเรฟไว้แล้ว เราจะไปตะลุยเมืองหลวงกัน"
18.30 ไอ้แต้มไปรอน้องที่ลานจอด จับ iphone โทรหาไอ้วุด น้องร่วมสายปริญญา "อยู่ไหนครับคุณน้อง" ไอ้วุดตอบกลับ "เพื่อนๆ ที่แผนกพาไปเลี้ยง kfc ครับ" ไก่ทอดตำนานของโลก มีเกือยทุกประเทศและเป็นอาหารที่หากินง่ายในห้างใหญ่โต "รอสักครู่นะพี่" ได้ครับผม 19.00 น. ไอ้วุดเดินลงมาทำหน้าเขิลๆ ที่ปล่อยให้รุ่นพี่รอ และหลายคนที่รออยู่ที่ร้าน "ไปออกเดินทางได้" ฝนตกเล็กน้อย zoomer x 2 คัน พุ่งออกสู่ถนนใหญ่ เป้าหมายคือ ร้านส้มตำเจ้จ่อย ไกล้ 4 แยกราชวัตร เพื่อนๆรุ่นพี่รออยู่ เตรียมทำโทษไอ้วุดตาม กฎรุ่นพี่รุ่นน้อง แต่ทุกคนที่รออยู่เหมือนจะกินอิ่มไม่มีแรงจะปฏิบัติตามกฏที่ว่า เมื่อทุกคนพร้อมเพรียงกัน งานเลี้ยงสบายๆ ตามชีวิตพนักงานเงินเดือน น้อยก็เริ่มขึ้น เบียร์ ส้มตำ ไก่ทอด เนื้อทอด เนื่องจาก หลายๆรับประทานเนื้่อหมูไม่ได้ สมาชิกที่เหลือก็ต้องทานเนื้อไปตามระเบียบ
20.00 มีเรื่องน่าสนใจเกิดขึ้น นักดนตรีหนุ่มใหญ่ หิ่วกีต้าตัวโปรดเดินผ่านโต๊ะที่หมู่คณะนั่งสนทนากันอยู่ "ฟังเพลงมั้ยครับ ฟังเพลงมั้ยครับ" เสียงเรียกจากพี่ ปุ๊ นักดนตรีอิศระ เรียกว่าเป็นอาชีพที่น่าสนใจมาก "พี่ร้องอะไรได้มั่งครับ" ไอ้แต้มตะโกนถาม ขณะที่พี่ปุ๊เดิน ผ่านหลายๆโต๊ะมา "ได้หมดครับ" พี่ปุ๊ตอบด้วยความมั่นใจ "เราและนาย" ไอ้แต้มบอก เพลงเราและนายเป็นเพลงที่พี่เสกโลโซ ร้อง ร๊อคเกอร์ในตำนาน เพลงพี่ส่วนใหญ่จะเปิดและร้องกันในวันสุดท้ายของภาคการศึกษา หรือก่อนแยกย้ายกันไป พี่ปุ๊ เล่มเล่นกีต้า และร้องเพลงอย่างเมามัน ราวกับว่าพี่เสก มายืนอยู่ตรงนี้ที่เดียว แต้มสนใจมากครับ อาชีพที่ดูอิสระ เดินร้องเพลงที่ร้านข้างถนน เหมือนฉากในหนังใหญ่ฟอร์มยักษ์ ที่พระเอกนางเอก นั่งทานอาหารในร้านอาหารหรู่ มีนักดนตรีส่วนตัวมาบรรเลง ไม่น่าเชื่อว่าจะได้เจอบรรยายกาศ เช่นนี้ที่ข้างถนน พี่ปุ๊ร้องต่อไปอีก หลายเพลง จนแทบหมดเสียง ไอ้แต้มรู้สึกพึงพอใจมาก ให้ตังพี่ปุ๊ไป 20 บาท "ผมมีเท่านี้พี่หมดตัวแล้ว" 20 บาท อาจจะทานข้าวไม่ได้สักจาน แต่ออกมาจากใจเท่าที่มี พี่ปุ๊รับไว้และเดินต่อไป
21.00 เริ่มเมาและเริ่มอิ่ม ทุกคนนึกขึ้นมาได้ว่า พรุ่งนี้ต้องทำงานนะ เราเลยตกลงแยกย้าย ไอ้วุดเริ่มงานใหม่ พรุ่งนี้ฝ่ายการตลาด และทุกคนก็อวยพรให้ไอ้วุดเจริญก้าวหน้าต่อไป
พี่ปุ๊ นักร้องแห่งสายฝน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น